Page:Dialogue of Comfort Against Tribulation.djvu/15

This page has been proofread, but needs to be validated.

ix

THOMÆ MORI CONSTANTIA.

Hic ille Morus quo melius nihil
Titan Britanno vidit ab æthere,
 Funesta cùm Regem Bolena
  Illicito furiasset æstu:

Audax iniquas spernere nuptias
Amore veri, propositum minis
 Obvertit Henrici, tyranno
  Fortior, indocilisque flecti.

Non carcer illum, non Aloysia
Dimovit uxor; nec trepidus gener
 Nec ante Patrem Margarita
  Fœmineo lacrymosa questu.

Fertur monentem mitia conjugem,
Sed non et isto digna viro, procul
 Abs se remotam, cum feroci,
  Ut fatuam, pepulisse risu.

Mox, quà fluentem se Thamesis rotat
Ad destinatum funeribus locum,
 Casto coronandus triumpho,
  Per medios properavit Anglos.

Ductum secutâ flente Britanniâ,
Non flevit unus; marmore durior,
 Et certa despectante vultu
  Fata tuens, hilarisque torvùm.

Atqui sciebat, quid sibi regius
Tortor parasset, non aliter tamen,
 Quàm laureatos Sulla fasceis,
  Ipse suam petiit securim.

Plenus futuri quo tumulo stetit,
Postquam paventem carnificis manum,
 Mercede firmasset, cruento
  Colla dedit ferienda ferro.

Easter Monday, 1847.

This article is issued from Wikisource. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.